üşüyen
bahardı, nisan’dı
ben
değil.
ben
değildim açan erguvanlar misali
yaprağım
var, çiçeğim var;
hiçbiri
sen kadar güzel değil.
yalnız
değil, sensizim
geçen
akşam hiç tanımadığım biri anlattı
bana,
bendeki seni.
çıkıp
oradan eve yürüdüm sonra.
yine
yalnızdım;
bu
kez sensiz değil.
kendime
kaldım belki.
işin sonunda.
seni,
sen sandım diye aldandım,
hep
olduğum gibi
ben
de bilirim
nihayetinde
bahar gelir,
şehrimizi şenlendirir.
yne
açar yapraklar ağaçlarda
ben
de
yine
unuturum ne varsa…
hatırlamak
;
hele
de bir bahar akşamı,
yalnız başına
belki
de o kadar da zevkli değil.