ben kapattım geceyi
uykuyu örttüm üstüme
ve sessizliği
sen aç
ben iyileştirdim sözde
bu yüreği
sağalttım geceler boyu
hayallere sardım
sen kır
topladım ya ben şimdi aklımı
sormam bile artık hesabını
hayattan, kendimden
ve de senden
ama yine gel sen
gel
dağıt
30.09.16
30 Eylül 2016 Cuma
8 Eylül 2016 Perşembe
kor heves
yakıyorsun bedenimi
her gece
fersah
fersah
uzağımda
sen
bu yanan
deniz
denizin teninde izin
deniz ve ben
artık tek bedeniz
dolunaysa senin gölgen.
17.07.16
22 Haziran 2016 Çarşamba
yamuk prensesin sevdası
üşüyen
bahardı, nisan’dı
ben
değil.
ben
değildim açan erguvanlar misali
yaprağım
var, çiçeğim var;
hiçbiri
sen kadar güzel değil.
yalnız
değil, sensizim
geçen
akşam hiç tanımadığım biri anlattı
bana,
bendeki seni.
çıkıp
oradan eve yürüdüm sonra.
yine
yalnızdım;
bu
kez sensiz değil.
kendime
kaldım belki.
işin sonunda.
seni,
sen sandım diye aldandım,
hep
olduğum gibi
ben
de bilirim
nihayetinde
bahar gelir,
şehrimizi şenlendirir.
yne
açar yapraklar ağaçlarda
ben
de
yine
unuturum ne varsa…
hatırlamak
;
hele
de bir bahar akşamı,
yalnız başına
belki
de o kadar da zevkli değil.
17 Nisan 2016 Pazar
bulut bulut
bahar
-dan
bulut
-tan
esmeyen rüzgardan
sor.
son bu
yalnızlık
zor
bu mevsim
bu ağrı
kollarımda
sızım sızım
dil
lal
kalem
kör
sesim
sus
sana
benden
umut.
belki de
iyi ki de bahar var.
26.03.16
17 Şubat 2016 Çarşamba
sesleniş
şer ‘den hayır doğar
bu akşam
dündense güneş
kesik
kesik
kağıt gibi
küskün şiir
ilahi…
duysan ya artık
sen de beni?
17 Ocak 2016 Pazar
yarım
“gidiyorum bekle, dedi gitti ben beklemedim O da dönmedi ...” Ö. Asaf
- Anlat. Dedi. Yarım kalmasın hiçbir şey. Bir yarın bende kalır bakarsın. Anlat en başından. Bende kalmasın yarın.
Doğrusu dinler miydi bilinmez; sonuna kadar bekler miydi..? O bildiği kadarıyla devam etti, gün geldi yol bitti. Cümlelerin kaçacak yeri kalmadığında ya geldiği yoldan geri dönmeliydi, ya da..:
- Ben severim ama, dedi. İzin ver önce. İzin ver, zaman toplasın arda kalanlarımızı. Bırak ne varsa alsın götürsün. Ben doldururum boşluklarını. O vakit gökler bile bize kalır. Bir oluruz gönlümüzce.
Ve zaman geçti aradan; ama kimden ne aldı, kime ne getirdi; kimse bilemedi. Ucuza gitmeyeyim diye denizin dalgalarına bıraktım kendimi, gelen her darbeye razıydım bu kez. O ise derin bir nefes çekti yalnızlığından ve martılara ekmek atmaya devam etti.
Günü geldiğinde bir bütündük. Yalnızca gökyüzü değil; ay, yıldızlar ve hatta bulutlar.. hepsi bizimdi, biz bir bütündük. Arada bir, bir yıldız kayardı gökyüzünden. O, ben olurdum işte. Halbuki yakamoz olup da alev alev yanmayı tercih etmişti O, denizle gökyüzünün birleştiği karanlık çizgide.
-Döneceğim, bekle. dedi bu kez. Belki de bu bir tür bekleyişin hikayesiydi. Geriye fazla zamanımda kalmamıştı artık, kalanlarımı toplayacak; ve ben beklemedim, O da dönmedi.
“... ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.”
2007, İzmir
https://youtu.be/IBG8W20zRhM
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)